کد مطلب:154620 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:234
امام زمان حضرت حجت بن الحسن
1 ـ یاد حسین (ع) موجب اندوه وغم پیامبران .
2 ـ یحیی و حسین دو سر به نیزه از نسل ِ عرشیان .
«هذه الحروف من أنباء الغیب أطلع الله علیها عبده زكریا ثم ّ قصها علی محمّد (ص)؛ و ذلك أن ّ زكریا سأل ربّه یعلّمه الاسماء الخمسة فأهبط علیه جبرائیل فعلّمه إیّاها، فكان زكریا إذا ذكر محمّداً وعلّیا و فاطمة و الحسن سُرِّی عنه همّه وانجلی كربه و إذا ذكر الحسین خنفته العبرة ووقعت علیه البهرة ..
فقال ذات یوم : إلهی ! ما بالی إذا ذكرت أربعاً منهم تسلّیت ُ بأسمائهم من همومی و إذا ذكرت الحسین تدمع عینی و تثور زُفرتی ؟.
فأنباه الله ـ تبارك وتعالی ـ عن قصّته ، فقال : (كهیعص ) فالكاف اسم «كربلاء» والهاء «هلاك العترة » والیاء «یزید» و هو ظالم الحسین ، و العین «عطشه »؛ والصاد«صبره » فلمّا سمع بذلك زكریا علیه السلام لم یفارق مسجده ثلاثة أیّام و منع فیهن النّاس من الدخول علیه و أقبل علی البكاء والنحیب : إلهی ! أتفجِع ُ خیر جمیع خلقك بولده ؟ إلهی ! أتنزل بلوی هذه الرزیّة بفناءه ؟.
إلهی ! أتلبس علیا وفاطمة ثوب هذه المصیبة ؟ إلهی تحل ّ كربة هذه المصیبة بساحتهما؟.
ثم ّ كان یقول : إلهی ! ارزقنی ولداً تقرّ به عینی علی الكبر فإذا رزقتنیه فافتنی بحبّه ثم ّ أفجعنی به كما تفجع محمّداً حبیبك بولده ..
فرزقه الله «یحیی » وفجعه به وكان حمل یحیی ستة أشهر و حمل الحسین كذلك ؛
حضرت مهدی -عجل الله تعالی فرجه الشریف - درباره تأویل و تفسیر آیه (كهیعص ) فرموده است :
این حروف از اخبار غیب الهی است كه بنده اش حضرت زكریا را به آن آگاه كرده است . سپس خداوند آن را برای حضرت محمد (ص) بیان نموده است . آن قصه این چنین است :
روزی حضرت زكریا از خداوند خواست ، او را به اسمای پنج گانه آگاه نماید. جبرئیل از آسمان فرود آمد و به او این اسم ها را [محمد، علی ، فاطمه ، حسن وحسین ] یاد داد.هرگاه زكریا نام محمد و علی و فاطمه و حسن را به زبان می آورد، اندوه از او دور و غمش برطرف می شد، ولی به هنگام نام حسین (ع) گریه مجال به او نمی داد و جان او از غم درسینه حبس می شد.
روزی به خدا عرض كرد: خدایا! چرا هرگاه نام آن چهار تن را بر زبان جاری می سازم ، از غم واندوه تسلّا پیدا می كنم ، ولی با ذكر حسین اشك هایم سرازیر و چون سیل روان می شود؟.
خداوند داستان حسین (ع) را برای او چنین بیان كرد (كهیعص ) حرف كاف علامت «كربلا» است وحرف هاء اشاره به «هلاكت » او وشهادت خاندانش دارد و حرف یاء اشاره به «یزید» است كه جفای حسین (ع) می كند و حرف عین رمز «عطش » و تشنگی امام است و حرف صاد نشانه «صبر» و استقامت اوست .
همین كه زكریا این مطلب را شنید؛ سه روز در محل عبادت خود بماند و مردم را از دیدارش منع كرد و خود به گریه و نوحه سرایی پرداخت . می گفت : خدایا! آیا بهترین مخلوقت را به شهادت فرزندش گرفتار می كنی ؟ خدایا! آیا بر او این مصیبت و شهادت فرزندش نازل می نمایی ؟ خدایا! آیا بر علی و فاطمه لباس عزا می پوشانی ؟ خدایا! آیا آثار این سوگ را بر چهره آن دو ظاهر می سازی ؟
وحضرت زكریا پیوسته از خداوند می خواست كه به او فرزندی عطا كند كه در پیری روشنی چشم او باشد و او را شیفته وی كند. سپس او را به مصیبت وی مبتلا كند؛ همان گونه كه حضرت محمّد (ص) به مصیبت فرزندش گرفتار شد. و خداوند نیز به او «یحیی » عطا كرد و او را به مصیبتش دچار ساخت ، یحیی همانند امام حسین (ع) شش ماه در رحم مادر بود».
علامه مجلسی آورده است :
«ثم ّ قلت : یا سیدنا! قُرّاء تعزیة الحسین (ع) یقرءون َ حَدِیثاً أن َّ رَجُلا رَأَی فی المنام هَودَجاً بین السماء والارض فسأل َ عَمَّن ْ فیه ِ؛ فقِیل َ لَه ْ: فاطمة الزَّهراء وَ خدِیجة الكبری :. فَقال : إِلی أین تریدون َ؟ فَقیِل َ: زیارة الحُسین (ع) فی هذِه ِ اللیلة ، لیلة الجمعَة وَ رأی رَقاعاً تَتسَاقِط مِن َ الهوْدَج مكتوب فیها أمان ٌ مِن َ النّار لِزُوّار الحسین (ع) فی لیلة الجمعة . هذا الحدیث صحیح ٌ؟
فقال عجل الله فرجه الشریف : نعَم ْ زیارَة ْ الحسین (ع) فی لیلة الجمعة أمان ٌ من النّار یوم القیامة ؛
به حضرت حجت (عج ) گفتم : مولای من ! مصیبت خوانان امام حسین (ع) حدیثی نقل می كنند و آن این است : روزی مردی در خواب دید، كجاوه ای بین آسمان و زمین است ، سؤال كرد چه كسی در آن است ؟ جواب آمد: فاطمه و خدیجه (س) گفت : كجا می روند؟ پاسخ داده شد: در این شب كه شب جمعه است ، به زیارت امام حسین (ع) می روند.
آن گاه می بیند كه كاغذهایی از آن كجاوه به پایین ریخته می شود و در آن نوشته شده است ؛ این امانی است ، برای زائران امام حسین (ع) در شب جمعه ، امانی از آتش جهنم .
آیا این حدیث درست است ؟ امام مهدی - عجل الله تعالی فرجه الشریف - فرمود؛
آری ، زیارت امام حسین (ع) در شب جمعه امانی است از آتش جهنم در روز قیامت ».
2 ـ یحیی و حسین دو سر به نیزه از نسل ِ عرشیان .
«هذه الحروف من أنباء الغیب أطلع الله علیها عبده زكریا ثم ّ قصها علی محمّد (ص)؛ و ذلك أن ّ زكریا سأل ربّه یعلّمه الاسماء الخمسة فأهبط علیه جبرائیل فعلّمه إیّاها، فكان زكریا إذا ذكر محمّداً وعلّیا و فاطمة و الحسن سُرِّی عنه همّه وانجلی كربه و إذا ذكر الحسین خنفته العبرة ووقعت علیه البهرة ..
فقال ذات یوم : إلهی ! ما بالی إذا ذكرت أربعاً منهم تسلّیت ُ بأسمائهم من همومی و إذا ذكرت الحسین تدمع عینی و تثور زُفرتی ؟.
فأنباه الله ـ تبارك وتعالی ـ عن قصّته ، فقال : (كهیعص ) فالكاف اسم «كربلاء» والهاء «هلاك العترة » والیاء «یزید» و هو ظالم الحسین ، و العین «عطشه »؛ والصاد«صبره » فلمّا سمع بذلك زكریا علیه السلام لم یفارق مسجده ثلاثة أیّام و منع فیهن النّاس من الدخول علیه و أقبل علی البكاء والنحیب : إلهی ! أتفجِع ُ خیر جمیع خلقك بولده ؟ إلهی ! أتنزل بلوی هذه الرزیّة بفناءه ؟.
إلهی ! أتلبس علیا وفاطمة ثوب هذه المصیبة ؟ إلهی تحل ّ كربة هذه المصیبة بساحتهما؟.
ثم ّ كان یقول : إلهی ! ارزقنی ولداً تقرّ به عینی علی الكبر فإذا رزقتنیه فافتنی بحبّه ثم ّ أفجعنی به كما تفجع محمّداً حبیبك بولده ..
فرزقه الله «یحیی » وفجعه به وكان حمل یحیی ستة أشهر و حمل الحسین كذلك ؛
حضرت مهدی -عجل الله تعالی فرجه الشریف - درباره تأویل و تفسیر آیه (كهیعص ) فرموده است :
این حروف از اخبار غیب الهی است كه بنده اش حضرت زكریا را به آن آگاه كرده است . سپس خداوند آن را برای حضرت محمد (ص) بیان نموده است . آن قصه این چنین است :
روزی حضرت زكریا از خداوند خواست ، او را به اسمای پنج گانه آگاه نماید. جبرئیل از آسمان فرود آمد و به او این اسم ها را [محمد، علی ، فاطمه ، حسن وحسین ] یاد داد.هرگاه زكریا نام محمد و علی و فاطمه و حسن را به زبان می آورد، اندوه از او دور و غمش برطرف می شد، ولی به هنگام نام حسین (ع) گریه مجال به او نمی داد و جان او از غم درسینه حبس می شد.
روزی به خدا عرض كرد: خدایا! چرا هرگاه نام آن چهار تن را بر زبان جاری می سازم ، از غم واندوه تسلّا پیدا می كنم ، ولی با ذكر حسین اشك هایم سرازیر و چون سیل روان می شود؟.
خداوند داستان حسین (ع) را برای او چنین بیان كرد (كهیعص ) حرف كاف علامت «كربلا» است وحرف هاء اشاره به «هلاكت » او وشهادت خاندانش دارد و حرف یاء اشاره به «یزید» است كه جفای حسین (ع) می كند و حرف عین رمز «عطش » و تشنگی امام است و حرف صاد نشانه «صبر» و استقامت اوست .
همین كه زكریا این مطلب را شنید؛ سه روز در محل عبادت خود بماند و مردم را از دیدارش منع كرد و خود به گریه و نوحه سرایی پرداخت . می گفت : خدایا! آیا بهترین مخلوقت را به شهادت فرزندش گرفتار می كنی ؟ خدایا! آیا بر او این مصیبت و شهادت فرزندش نازل می نمایی ؟ خدایا! آیا بر علی و فاطمه لباس عزا می پوشانی ؟ خدایا! آیا آثار این سوگ را بر چهره آن دو ظاهر می سازی ؟
وحضرت زكریا پیوسته از خداوند می خواست كه به او فرزندی عطا كند كه در پیری روشنی چشم او باشد و او را شیفته وی كند. سپس او را به مصیبت وی مبتلا كند؛ همان گونه كه حضرت محمّد (ص) به مصیبت فرزندش گرفتار شد. و خداوند نیز به او «یحیی » عطا كرد و او را به مصیبتش دچار ساخت ، یحیی همانند امام حسین (ع) شش ماه در رحم مادر بود».
علامه مجلسی آورده است :
«ثم ّ قلت : یا سیدنا! قُرّاء تعزیة الحسین (ع) یقرءون َ حَدِیثاً أن َّ رَجُلا رَأَی فی المنام هَودَجاً بین السماء والارض فسأل َ عَمَّن ْ فیه ِ؛ فقِیل َ لَه ْ: فاطمة الزَّهراء وَ خدِیجة الكبری :. فَقال : إِلی أین تریدون َ؟ فَقیِل َ: زیارة الحُسین (ع) فی هذِه ِ اللیلة ، لیلة الجمعَة وَ رأی رَقاعاً تَتسَاقِط مِن َ الهوْدَج مكتوب فیها أمان ٌ مِن َ النّار لِزُوّار الحسین (ع) فی لیلة الجمعة . هذا الحدیث صحیح ٌ؟
فقال عجل الله فرجه الشریف : نعَم ْ زیارَة ْ الحسین (ع) فی لیلة الجمعة أمان ٌ من النّار یوم القیامة ؛
به حضرت حجت (عج ) گفتم : مولای من ! مصیبت خوانان امام حسین (ع) حدیثی نقل می كنند و آن این است : روزی مردی در خواب دید، كجاوه ای بین آسمان و زمین است ، سؤال كرد چه كسی در آن است ؟ جواب آمد: فاطمه و خدیجه (س) گفت : كجا می روند؟ پاسخ داده شد: در این شب كه شب جمعه است ، به زیارت امام حسین (ع) می روند.
آن گاه می بیند كه كاغذهایی از آن كجاوه به پایین ریخته می شود و در آن نوشته شده است ؛ این امانی است ، برای زائران امام حسین (ع) در شب جمعه ، امانی از آتش جهنم .
آیا این حدیث درست است ؟ امام مهدی - عجل الله تعالی فرجه الشریف - فرمود؛
آری ، زیارت امام حسین (ع) در شب جمعه امانی است از آتش جهنم در روز قیامت ».